MIHAILO VASILJEVIĆ Topografija Beograda
Mihailo Vasiljević je fotograf i umetnik koji stvara i koristi fotografiju. Njegov posvećen i istraživački pristup fotografskom mediju u smislu teorije i prakse rezultira bogatom umetničkom produkcijom sačinjenom od velikog broja fotografskih serija, kao što su Trans. (2008–2016), Novi novac (2011–2016) i Topografija Beograda (2011–2016). Njegova umetnička praksa nastaje u okviru dugoročnijih opservacijskih projekata koji najčešće bivaju posvećeni kritici određenih društvenih pojava. Vodeći se tezom da od svih umetničkih medija fotografija ima najdinamičniji odnos nepodudaranja sa umetnošću, Vasiljević pristupa upotrebi fotografije u činu konstatovanja stanja stvari. Ovaj metod primenjuje kao kritički mehanizam prema različitim pojavama u bližem i širem okruženju, ali i kao metod učitavanja značenjskog narativa u svoj umetnički izraz.
Na samom početku šestogodišnjeg projekta Topografija Beograda (2011–2016), Mihailo Vasiljević započinje svoje istraživanje na polju arhitekture Beograda, produkujući veliki broj fotografija koje predstavljaju njegov savremeni izgled. Iz ovakvog opservacijskog, a istovremeno umetničkog projekta proizilazi konstatacija specifične istorije diskontinuiteta na polju urbanizma i arhitetkure samog Beograda, koja odslikava društveno-politički tranzicioni kontekst.
Deo teksta Fotografije izmenjenog pejzaža
Slađane Petrović Varagić i Miroslava Karića
Mihailo Vasiljević (Beograd, 1981) osnovne studije fotografije završio je na Akademiji umetnosti BK u Beogradu 2005. godine. Master studije Teorije umetnosti završio je na Univerzitetu umetnosti u Beogradu 2009 godine. Izlaže od 2000. godine. Dobitnik je nagrade “Different Worlds” (2015) i dvostruki finalista Nagrade „Dimitrije Bašičević Mangelos“ (2015, 2016). U periodu 2005–2016. radio je kao predavač na nekoliko umetničkih akademija u Beogradu. Saosnivač je i urednik Centra za fotografiju (2011).
Njegove fotografije nastaju u okviru dugotrajnih projekata posvećenih kritici društvenih fenomena prepoznatih na raznim nivoima i u okviru različitih opsega. Utilitarna upotreba fotografije najčešće je polazište za njegove radove u kojima čin konstatovanja stanja stvari koristi kao kritički mehanizam. Eventualni smisao ovakvog pristupa zavisi od percepcije suptilnih razlika između fotografske reprezentacije i stvarnosti. Procesi istorizacije, urbanizacije i tranzicije, pored specifičnosti političkog, kulturnog i porodičnog nasleđa, neke su od tematskih okosnica njegovih radova.