Otvaranje izložbe, četvrtak 09.novembar u 19:00
…U fokusu interesovanja Ivane Kličković nalazi se proces stvaranja slika zasnovan na selekciji i semplovanju kulturološki i hronološki udaljenih vizuelnih predložaka, poput japanskih estampi, crteža starih pozorišnih kulisa i digitalnih slika sa interneta, koje umetnica različitim tehnološkim postupcima slikanja rekreira na platnu kao simultano preklapajuće bojene slojeve svedenih slikovnih fragmenata koji formiraju prostorno plošne i značenjski otvorene, apstraktne i/ili kvazi-reprezentacijske kompozicije velikih dimenzija.
Vizuelne predloške koje tretira kao povod za nastanak svojih slika Ivana Kličković ne odabira isključivo na osnovu njihove kulturološke ili medijske specifičnosti, već na osnovu formalno-estetske fascinacije koja je u najvećoj meri vezana za imaginacijski potencijal ovih slikovnih fragmenata, čime potvrđuje atemporalnost kao jednu od glavnih karakteristika svog slikarskog gesta.[1] Ovakvim pristupom slikarstvu Ivana Kličković posredno, ali precizno komentariše višesmernu i neprestanu, često haotičnu cirkulaciju slika u našoj svakodnevnici u kojoj je sve već viđeno i egzistira umreženo, prevazilazeći samostalne ili izolovane kulturne obrasce i društvene fenomene, istovremeno pronalazeći način da, učestvujući u tako organizovanoj globalnoj ekonomiji diseminacije vizuelnih informacija, organizuje sopstvenu strukturu slike unutar koje preuzima i ispituje mogućnosti pomenute logike preklapanja, mešanja, fleksibilnosti, sučeljavanja i simultanosti motiva i stilova.
Kao što upućuje i naziv izložbe here… the moon, ove slike nisu nastale sa pretenzijom semantičke koherentnosti niti didaktičkog govora. I ako bi se u vezi sa njima morala upotrebiti neka referenca na istoriju ili specifičnost slikarstva, onda bi se u najotvorenijem mogućem smislu mogao navesti pejzaž kao metodološki okvir iz koga se razvijaju slike Ivane Kličković – pejzaž koji u slikarstvu nastaje kao fragment nepreglednog horizonta iz koga se pogledom izdvajaju sekvence vidljivog. U ovom slučaju, međutim, pred nama stoje imaginarni pejzaži koji se otvaraju kao nepregledni horizonti izgrađeni na mreži fragmenata i sekvenci preklopljenih na način koji uključuje više pogleda i, u isto vreme, nemaju veze sa onim što se isključivo okom može sagledati.
(iz teksta Crtice o slikarstvu Ivane Kličković, Ane Bogdanović)