15 sati NAJBOLJI ORTACI, Velika britanija, 2018, 95′
Reditelj: Tobi Mekdonald
Uloge: Alek Lavler, Džona Hauer-King, Paulina Etijen, Džošua Mekgvajer
Selekcija 14+
‘Samo najjači opstaju’ je glavna filozofija u engleskom muškom internatu u Kaldermauntu. Ako nisi snažan, atletski tip, ti si gubitnik. To niko ne zna bolje od štrebera Ambersona, koji je bio na dnu školske društvene lestvice od kada ga sećanje služi. Ambersonov život se okreće naglavačke kada se u školi pojavi Agnes, neodoljiva ćerka nastavnika francuskog. Odjednom Amberson postaje ljubavni posrednik između Agnes i Vinčestera, školske zvezde i sportskog heroja. Vinčester definitivno ima izgled kojim može da osvoji Agnes, ali Amberson ima harizmu. Da li će Amberson imati hrabrosti da joj prizna istinu i pokaže ko je u stvari?
O reditelju
Tobi Mekdonald je počeo da radi kao asistent na filmskim setovima sa šesnaest godina. Njegovi kratki filmovi su bili nominovani za Filmsku nagradu Britanske akademije, Volim te Džon Vejne (2000) i Hevi metal bubnjar (2005). Režirao je nagrađivane reklame radeći sa agencijom Partizan iz Londona, kao i seriju Moj život na filmu za BiBiSi2.
Festivali i nagrade:
Sarajevo Film Festival, 2018 (najbolji tinejdžerski film); Edinburg Film Festival, 2018
17 sati OKUPACIJA 1968, Slovačka, Češka, Poljska, Bugarska, Mađarska, 2018, 130′
Reditelji: Linda Dombrovszski, Stefan Komandarev, Evdokija Moskvina, Marija Eliza Šeid, Magdalena Zimkov
Regionalna selekcija
Ovaj dokumentarni projekat o avgustu 1968. godine predstavlja kolektivni i subjektivni osvrt na vojnike „prijateljskih“ armija kao i na njihove misli, utiske i zadatke tokom okupacije Čehoslovačke 1968. godine. Osnovno pitanje koje se postavlja je, kako se „jedan mali Evropljanin“ postavlja naspram tako „velike istorije“. Koje uloge igraju lična odgovornost i očuvanje moralnog integriteta i šta se sa njima desi onog trenutka kada se mora izabrati između spasavanja sopstvenog života i poštovanja pravila? Šta osećaju vojnici koji su poslati u stranu zemlju da „uspostave mir“? Ovaj film prati živote vojnika raznih nacionalnosti i činova – od redova do generala. U želji da dobijemo što više različitih gledišta, odlučili smo da izaberemo pet reditelja iz pet zemalja bivšeg Varšavskog pakta koje su učestvovale u okupaciji Čehoslovačke. Oni su Jevdokija Moskvina iz Rusije, Linda Dombrovski iz Mađarske, Magdalena Zimkov iz Poljske, Eliza Mari Šeid iz Nemačke i Stefan Komadarev iz Bugarske. Tako je nastalo pet dvadesetšestominutnih dokumentaraca – pet različitih pogleda na 1968. iz pet različitih zemalja.
O rediteljima
Evdokija Moskvina je studirala filmsku produkciju na Sorboni u Parizu od 2013. do 2015. godine. 2011. godine režirala je film „Our Dreams Come True“ koji je uspešno predstavljen na Kanskom festivalu. Trenutno, Jevdokija radi na post-produkciji dokumentarnog filma o civilima naseljenim u ratnom području koji je snimljen u Siriji 2016. godine.
Linda Dombrovski je studirala i diplomirala na Fakultetu za medije i film, Pazmani Peter katoličkog univerziteta, a režiju je diplomirala na Fakultetu filma i televizije u okviru Akademije drame i filma u Mađarskoj. Lindin najnoviji dokumentarac „Once Upon a Time There Were Two Ballerinas“ je tek započeo svoju festivalsku karijeru na internacionalnim festivalima kratkog filma u Briselu, Sao Paolu i Budimpešti. Njen kratak dokumentarac Duty (2011) bio je deo programa Panorama u okviru Nedelje kritičara na Kanskom festivalu.
Magdalena Zimkov je rediteljka, scenaristkinja i bavi se istraživanjem filmske arhive. Stekla je obrazovanje iz oblasti novinarstva u Školi filma Vajda, u Varšavi. Njen prethodni film „My House Without Me“ (2012) bio je nagrađivan i prikazivan na festivalima širom sveta.
Marija Eliza Šeid je rediteljka dokumentaraca. Živi i radi u Nemačkoj, u Minhenu. Eliza je studirala dokumentarni film na Univerzitetu televizije i filma u Minhenu, kao i u Školi vizuelnih umetnosti u Torontu. Njeni filmovi „Loly H“ ( 2013), „Sobota“(2014), „Through the Lens of Inkedkenny „(2013) i „Our Wildest Dreams“(2017) prikazivani su i nagrađivani na mnogim svetskim festivalima.
Stefan Komandarev je studirao režiju na Novom bugarskom univerzitetu u Sofiji i učestvovao u brojnim radionicama i obukama, kako u Bugarskoj, tako i u inostranstvu. Njegovi filmovi “The Baloon” (1997), Dog’s Home (2000), „Bread Over The Fence” (2002), „Alphabet of Home” (2003), “The World is Big and Salvation Lurks Around the Corner “(2008), „The Judgement” (2014) i “Directions” (2017) nagrađeni su na brojnim prestižnim festivalima.
Festivali i nagrade:
Sofija Film Festival, 2018.;Karlovi Vari Film Festival, 2018
19 sati PUTINOVI SVEDOCI, Letonija, Švajcarska, 2018,102′
Dokumentarni film
Reditelj: Vitalij Manski
Međunarodna selekcija
Dugometražni dokumentarni film Putinovi svedoci Vitalija Manskog bavi se hronologijom Putinovog dolaska na vlast i njegovim vrtoglavim usponom. U početku i sam Putinov pristalica, Manski tokom godina snima sate i sate dokumentarnog arhivskog materijala koji nas vodi iza kulisa nekih od najvažnijih događaja u novijoj istoriji Rusije. Kao nekadašnji glavni i odgovorni urednik dokumentarnog programa na nacionalnoj televiziji, Manski ima pristup materijalu koji je snimljen za potrebe nekoliko visokopozicioniranih političara uključujući i Vladimira Putina. Kombinujući ih sa sopstvenim snimcima iz tog vremena, Manski kroz razgovore sa Putinovim simpatizerima i savremenicima stvara portret jednog od najkontroverznijih političara današnjice svestan da je u blizini vlasti „naivno misliti da je moguće biti samo svedok“.
O reditelju
Vitalij Manski je rođen 1963. u Lavovu, Ukrajini, u SSSR-u. Diplomirao je na VGIK – Ruskom državnom institutu za kinematografiju 1989. godine i postao jedan od najprominentnijih savremenih ruskih reditelja i producenata dokumentaraca. Snimio je preko 30 filmova koji su prikazivani i nagrađivani na festivalima širom sveta. Manski predsedava organizacijom nacionalne nagrade Laurel Leaf za najbolje ruske dokumentarne filmove. Osnivač je i predsednik Artdokfest-a, ruskog filmskog festivala dokumentarnog filma. Od 2014. godine Manski živi u Letoniji.
Festivali i nagrade:
Karlovi Vari Film Festival, 2018 (najbolji dokumentarac), Toronto Film Festival, 2018
21 sat TRI LICA, Iran, 2018, 100′
Reditelj: Džafar Panahi
Uloge: Behnaz Džafari, Džafar Panahi, Marzije Rezai
Međunarodna selekcija
Iako je Džafaru Panahiju od 2010. godine zabranjeno da snima filmove, on nastavlja sa radom bez odobrenja iranskih vlasti. Njegov najnoviji film, „Tri lica“, je na Kanskom festivalu prihvaćen sa entuzijazmom. Režiser se ponovo našao za volanom, ovog puta u društvu iranske glumice Behnaz Džafari, i njih dvoje kreću na put u jedno selo na granici sa Azerbejdžanom. Mlada devojka Marzije Rezai se putem video poruke obraća reditelju. Ona bi htela da studira glumu i čak biva primljena na studije glume. Međutim, njeni roditelji poštujući tradiciju nameravaju da je udaju i na taj način staju na put njenoj želji. „Tri lica“ je roud muvi protiv patrijarhata i predstavlja filmsku odu glumicama i svima koji to žele da budu.
O reditelju
Džafar Panahi je režirao svoj prvi dugometražni film, „Beli balon“ 1995. godine, za koji je napisao scenario zajedno sa Abasom Kijarostamijem i osvojio Zlatnu kameru u Kanu. Među drugim nagradama, on je osvojio Zlatnog lava u Veneciji i FIPRESCI priznanje u San Sebastijanu za film „Krug“, Nagradu žirija u Berlinu za „Ofsajd“ (2006), Srebrnog medveda za najbolji scenario za film „Zatvorena zavesa“ 2012. godine, takođe u Berlinu , i nagradu Zlatni medved i FIPRESCI za „Taksi Teheran“ (2015.), ponovo na Berlinalu. Film „Tri lica“ je osvojio nagradu za najbolji scenario na poslednjem Kanskom festivalu.
Festivali i nagrade:
Kan Film Festival, 2018 (najbolji scenario), Toronto Film Festival, 2018