ŠTA BISTE DALI ZA POSLEDNJEG SVICA? Neda Kovinić
Neda Kovinić
ŠTA BISTE DALI ZA POSLEDNJEG SVICA?
Video-instalacija i performans
9. – 30.7.2020.
Plesni performans počinje u 20 sati ispred KCB-a u Knez Mihailovoj ulici
Video-instalacija obuhvata filmove nastale prema istoimenim plesnim izvođenjima: Iza entuzijazma, Namerno neefikasan, Akademija svitaca, Futurium, Exilium, Promiscape, Malmö, Aramon i Klampenborg dancescape. U pitanju su plesna istraživanja, improvizacije i procesi, koji tematizuju sopstveni proizvodni okvir – entuzijazam i participaciju – kao prevrtljive predznake našeg doba koji spajaju motivaciju i eksploataciju. Projekti su izvedeni u Beogradu, Berlinu, Malmeu, Kopenhagenu i Avinjonu u periodu od 2017-2019. godine.
Naslov izložbe proizilazi iz Pazolinijevog članka Nestanak svitaca (1975) u kojem autor skreće pažnju na prirodne i društvene promene u Italiji sredinom šezdesetih godina koje obeležava potpuni nestanak svitaca usled svetlosnog i ekološkog zagađenja. Dok živimo u svetu koji udara u gong proizvodnje i potrošnje 24/7, humane vrednosti, limiti organskog, biološkog, ekološkog su pod napadom. Kao što Pazolini govori o svetu posle svitaca, tako danas govorimo o svetu posle čoveka. Antropo(s)cena se klima i urušava, svetla se gase…
Video-instalacija predstavlja interpretaciju realno izvedenih performansa u kojima plesna koreografija korespondira sa strukturalističkom filmskom montažom i jezicima eksperimentalnog filma. Zaigranost i čudni pokreti plesačkih figura u procesu montaže prekrajani su poput figura od papira i kolažirani u svojevrsnu video koreografiju (montaža – Arion Aslani). Ovakav montažerski postupak u kome se naspram pustih betonskih ili šumskih površina upisuju usamljene plesačke figure, do kraja zaoštrava pitanje koje lebdi u vazduhu – da li će ljudski život u suštini preživeti?
Na otvaranju izložbe, planiran je plesni performans koji suočava kako učesnike, tako i publiku sa (ne)mogućnošću izvođenja i komunikacije u vremenu pandemijske kulture socijalnog distanciranja i izolacije. Neoliberalni kapitalizam i antidruštvenost kao njegova centralna karakteristika dobijaju još jednu ekstremnu manifestaciju – distanciranje i izolaciju. Kako plesati, kako praktikovati zajedničko kroz igru, kada je telesno distanciranje ultimativni performans? Kako je u pandemijskom svetu moguć interaktivni umetnički proces koji podrazumeva praksu zajedničkog, i to opipljivu i korporalnu, a ne virtuelnu i visceralnu?
Plesni performans izvodi dvanaest igrača i glumaca: Ana Obradović, Anđelka Petrović, Aleksandar Isailović, Irma Milović, Joana Knežević, Đorđe Galić, Katarina Ilijašević, Marta Mikić, Natalija Stojiljković, Nemanja Bošković, Sonja Stojanović i Olga Uzikaeva.
O autorki
Neda Kovinić (1975) je diplomirala slikarstvo na FLU i dizajn enterijera na FPUiD u Beogradu, trenutno u procesu odbrane teze na doktorskim studijama na FLU u Beogradu.
Izlagala od 1996. na samostalnim i grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Bavila se ambijentalnim instalacijama, formirajući umetničke osnove na tragu konceptualne umetnosti. U svojim nedavnim projektima pokušava se suočiti sa činjenicama mnoštva temporalnosti i prostora globalnog kapitalizma – od neoliberalnog do konzervativnog, retro-lokalnog i domaćeg oblika. Istražuje vrste eskapizma u artificijelnim autonomijama, prostor bekstva i povlačenja, posebno u bivšoj Jugoslaviji, posle ratnih okolnosti i porasta nacionalizma.
Njena poslednja istraživanja se zasnivaju na umrežavanju umetnika konceptualnog plesa različitih nacionalnosti, plesnog porekla i starosne dobi radi prakse zajedničkog i preispitivanja društvenih, političkih i umetničko-političkih pitanja.
Više informacija na https://nedakovinic.wixsite.com/neda-kovinic