MILORAD MIĆA STAJČIĆ, Snovi zaleđenog čoveka, skulptoralna instalacija

Izložba vajara Milorada Stajčića se jezikom popularne kulture, duhovito ali i kritički bavi tradicijom američkog pop-arta i vizuelnom kulturom proizašlom iz produkcije crtanih filmova Volta Diznija. Kao svojevrsna istorija sećanja njegove skulpture popularnih Diznijevih junaka neuobičajeno velikih dimenzija asociraju na detinjstvo ali i na aktuelne socijalne fenomene. Mega-likove Paje, Šilje, Mikija koristi kao konkretne parabole u problematizovanju duhovnog stanja u neposrednom okruženju i široj društvenenoj zajednici.

„… Milorad Stajčić, tokom višegodišnjeg aktivnog delovanja na sceni, insistira na humoru kao jednom od ključnih elemenata u svom radu, u ovom slučaju objektivizrana je duhovita dosetka samog umetnika, kojom se u isti mah projektuje i mogući san „zaleđenog čoveka“. Tako su, na ikoničkoj ravni, prikazani prepoznatljivi Diznijevi junaci, preobučeni u svešteničku odeždu (Šilja) i policijsku uniformu (Daba), i to u zamrznutoj sceni zaustavljenoj neposredno pred primanje svete tajne pričešća. Na prvi pogled, ovde se priziva fantastični svet u kojem su ovi karakteri preuzeli uloge sveštenika i policajca, dakle čuvara vere i čuvara reda, da bi bili postavljeni u vrlo precizno svetlosno, prostorno i zvučno organizovani ambijent, što dodatno doprinosi dramatizaciji scene koja je samo nagoveštena, ali koja se u polju imaginacije posmatrača zasigurno odvija kao zaustavljenom sekvencom iniciran doživljaj.

Sam autor je, naime, imao afektivno nabijena iskustva i sa proizvodnjom replikanata Dizni karaktera, ali i sa institucijama od najvećeg poverenja kod stanovnika Srbije, makar po istraživanjima Evropskog fonda za Balkan, a to su crkva i policija, što je u ovom slučaju važnije budući da je to i pokrenulo ceo ovaj umetnički proces. Iskustvo višegodišnjeg spora i sa crkvenim i sa organima javne uprave, poput svojevrsnog upada realnog, u ovaj, naizgled snažnim dihotomijama definisan isečak fantastičnog sveta, integrisano je u postavku prisustvom dokumentarne građe koja o njemu svedoči. Sve dihotomije, uključujući čisto/kontaminirano, ali i fantastično/realno ovde su prividne, ne samo otuda što svet diznijevih karaktera nije nipošto apolitičan, atemporalan i aistorijski svet nevinosti i detinjstva, pa se kao takav ne može suprotstaviti igrama moći realnosti koja nas okružuje.

Humor, kao i san, predstavlja neku formu oslobađanja nesvesnih sadržaja, i on bi trebalo da omogući uživanje i onom koji ga stvara i onom kome je upućen. Budući da je ovde na delu cinična dosetka, i to sa elementima parodije, to uživanje bi u prvom redu trebalo da proistekne iz poigravanja autoritetom i identitetima ideoloških aparata (crkve i policije). Međutim, ostaje da se domisli, koga autor zapravo provocira, a ko bi trebalo, zajedno sa njim, da uživa u konsekvencama ovakvog ambivalentnog sažimanja.“ (iz teksta u katalogu Stevana Vukovića I Simone Ognjanović).

Milorad Mića Stajčić je rođen 1977. godine u Beogradu, gde živi i radi. Diplomirao je na Fakultetu organizacionih nauka – Informacioni smer i na Fakultetu Likovnih Umetnosti, odsek vajarstvo, u klasi prof. Mrđana Bajića. Trenutno je na doktorskim studijama na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu.
Radi u različitim medijima: skulpturi, prostornim instalacijima, videu, perfomansu, fotografiji. U svom radu najčešće se bavi aktuelnim temama potrošačkog društva, pop-kulturom, tabuima, društvenim vrednostima. Izlagao je na više samostalnih i grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu.