LE KORBIZJEOVO REORIJENTISANO PUTOVANJE 1911-2011, 8. Beogradska internacionalna nedelja arhitekture

Osnova za ovu izložbu su razgovori sa arhitektima, umetnicima, aktivistima, istraživačima i intelektualcima u Atini, Beogradu, Istanbulu, Rimu i Beču. Posebne karakteristike ovih gradova, njihova arhitektura i njihovi spomenici, kao dva termina Orijenta i Istoka, pokrenuli su dijaloške razmene.

Godine 1911. Le Korbizje je krenuo na svoje formativno Putovanje na Istok, koje se smatralo obrnutom Velikom turom. Tokom sedamnaestog veka, putovanje od severa do juga radi sticanja iskustava o izvornim lokacijama klasične antike, ustanovljeno je kao izuzetan obrazovni model. Šarl-Eduar Žanre-Gri, koji je sebi dao ime Le Korbizje tokom druge decenije dvadesetog veka, izabrao je potpuno drugačiju Veliku turu. Ona ga je vodila od Berlina, preko Praga, Beča, Budimpešte, Beograda, Bukurešta do Istanbula, Atine, Pompeje, Napulja, Rima, Firence i natrag kući, u Lašo de Fond u Švajcarskoj. Na putovanju je nastao veći broj zapisa, skice, tekstovi, fotografi je, razglednice. Nešto pre smrti, 1965. godine, redigovao je beleške s tog putovanja, pripremajući rukopis za objavljivanje, ali je knjiga izašla tek nakon njegove smrti.
Godine 2011. vizuelni umetnik David Berže i kustoskinja Elke Krasni odabrali su pet gradova: Atinu, Beograd, Istanbul, Rim i Beč, koji su bili deo prvobitne ture, kao početne tačke urbanističkog istraživačkog procesa. Bedekerov putni vodič, i opisi francuskih orijentalista poslužili su kao orijentacione tačke Le Korbizjeovih putovanja. Berže i Krasni pratili su samo one informacije koje su im dali lokalni eksperti u tih pet gradova. Svaki od odabranih gradova ima sopstveni model savremenog urbanizma: Atina, jedan od najstarijih glavnih gradova na svetu, reprezentuje napetost koja je inherentna globalizaciji u svom trenutnom kriznom modelu. Istanbul je postao oličenje globalizovanog urbanizma, obeleženog napetošću između kapitalistički obojene arhitekture i neformalnosti. U Beogradu, koji je prešao put od dionizijskog socijalizma do predatorskog neoliberalizma, još uvek se mogu čitati prethodni slojevi urbanističkog razvoja koji otelovljuju socijalističke strategije planiranja i arhitekture današnjice koju pokreću developeri. Najveća prepreka sa kojom se Rim suočava pri pokušaju da zadovolji potrebe i izazove savremenog političkog I ekonomskog preobražavanja jeste napor ovog grada da postane „ne-večan“, iznova postavljajući svoj dugo čuvani identitet kao bezvremeni građanski centar i suočavajući se sa svojom potpunom i surovom transformacijom tokom poslednjih dvadeset godina. Trenutno preoblikovan u multietnički grad, ključni deo konstrukcije karaktera Beča je već tradicionalno shvatanje da taj grad treba da bude mesto gde se Istok susreće sa Zapadom, što se zasniva koliko na kontingentnosti geografskog položaja, toliko i na političkoj retorici.
Osnova za ovu izložbu su razgovori sa arhitektima, umetnicima, aktivistima, istraživačima i intelektualcima u Atini, Beogradu, Istanbulu, Rimu i Beču. Posebne karakteristike ovih gradova, njihova arhitektura i njihovi spomenici, kao dva termina Orijenta i Istoka, pokrenuli su dijaloške razmene. Savremeno Putovanje svoj sadržaj dobija ovom razmenom znanja, što je rezultiralo dugim šetnjama i instalacijom zasnovanom na fotografijama i tekstu.
Višeglasni grad je početna tačka za tekstualnu instalaciju Elke Krasni. Delovi razgovora sastavljaju se tako da omoguće višestruku perspektivu i identifi kovanje u okviru urbanističkih narativa. Fotografi je Davida Beržea prate ove narative i razotkrivaju složenost urbanističkih slojeva u svim svojim razlikama i sličnostima.