Tema: SANJARENJE USRED PROLEĆNIH RADOVA – POEZIJA ALEKSANDRA RISTOVIĆA
POTOK NA KOJI MISLIM PRE NEGO ŠTO UTRNEM SVETILJKU
Njegova voda protiče između dva razmaknuta stopala,
njegova voda nosi zelenu knjigu od jednog drveta do drugog,
potok je kao dečja ruka koja ne može dugo da drži nijedan predmet,
potok je kao seljačka svirka koja se čuje u planini.
Lepo je ići duž potoka u neku letnju večer
dok se u njemu ogledaju poljski anđeli
i jedna za drugim otvaraju se bela vrata.
Nema tog govora koji bi ga nadmašio,
on teče u slavu neke izmišljene prošlosti,
on je priča naglas ubrzavajući ili usporavajući svoje kretanje.
U njemu se okreću brodići od ljubičaste hartije,
mila je njegova voda koja me drži oko struka,
ptice njegovih talasa lome krila o stenovitu obalu,
širi se ili sužava kao da to zavisi jedino od njega,
gleda iz dubine slovenske lipe, drevno drveće,
kao padavičar je koji se budi sa penom na ustima,
nosi građu za gradnju kuće, uskomešana debla
što stižu do veštih ruku sa oštrom kukom,
smrt mu je kratkotrajna kao blesak munje
sa izvesnim povećanjem prostora koji zaprema i snage od koje ubrzo odustaje, ne kolebajući se i gotovo nasumce.
Iz knjige Ta poezija, Nolit, Beograd, 1979.
Klasična ristovićevska pesma.
Sitnice od kojih zavisi život.