Tema: SANJARENJE USRED PROLEĆNIH RADOVA – POEZIJA ALEKSANDRA RISTOVIĆA
GOSPODARI I SLUGE
Najedoše se mesa,
napiše vina,
odoše u šumarak sa gazdinom kćeri,
vratiše se u kuću,
prevrnuše postelju,
srebrnjake povadiše iz mekih dušeka,
prigušiše svetlo
i evo ih opet gde čine
ono što su činili ranije,
nabreklih usta,
posuvraćenih nogavica,
oštrozubi,
debelonosi,
kurati,
sa govorom kao kotrljanje praznih bačava:
potkivači, drvoseče, štrojači goveda i svinja,
grbave, krivouste i sramežljive sluge
koje se ugledaju na gospodare
u crvenilu praskozorja,
što pokušava da se oslobodi vazdašnjeg tereta.
Iz knjige Slepa kuća i vidoviti stanari, Nolit, Beograd, 1985.
Recenzent Ivan V. Lalić ovako je preporučivao Ristovićevu knjigu: „Aleksandar Ristović je pesnik koji se nalazi u svom zenitu. On je taj zenit dostigao u zrelosti jednog pesničkog kazivanja koje se, od samih početaka osobeno, kretalo ka nekim konačno osvojenim ličnim izražajnim formulama. Ovu knjigu doživljavamo kao potvrdu, nastavak i dalju razradu pesničkog iskustva iz njegovih prethodnih knjiga. Prepoznajemo bogatstvo jedne prividne jednostavnosti, koja u procesu kombinovanja elemenata svakodnevnog sveta preobražava taj svet u skladnu sa zakonitostima jedne osobene pesničke logike. Prepoznajemo pomake asocijacija koji se ponekad oku pažljivog čitaoca otkrivaju kao mostovi smelo prebačeni preko čitavih ambisa jedne stalno prisutne metafizičke zebnje. Otkrivamo kako za Ristovića pesnički simbol nije izdvojen iz celine, niti joj je unapred nadgrađen, nego organski izrasta iz nje, u samom procesu njenog oblikovanja; lepota iznenađenja vreba u mogućnosti da se svaka od upotrebljenih reči u jednom trenutku otkrije kao ključ – sakriven u ukupnom pokretu smisla pesme.“