Tema: SANJARENJE USRED PROLEĆNIH RADOVA – POEZIJA ALEKSANDRA RISTOVIĆA
STRASNA NEDELJA
Na kolenima su anđeli,
skidaju im vazdašnje ukrase:
hartijana krila
i oreol od staniola.
Plaču anđelčići,
hvataju mučitelje
za skute i rukave,
u mučionici se čuje
zveket srebra,
širi se uokolo
miris ružine vodice.
Mučitelji prebiraju
po ličnim stvarima anđela,
nalaze slike
nagih devojaka,
najednom shvate
da ni anđeli nisu bespolna bića,
da je i anđelima potrebno
kadikad pogledati kroz prste.
Iz knjige Slepa kuća i vidoviti stanari, Nolit, Beograd, 1985.
Recenzent Ivan V. Lalić ovako je preporučivao Ristovićevu knjigu: „Aleksandar Ristović je pesnik koji se nalazi u svom zenitu. On je taj zenit dostigao u zrelosti jednog pesničkog kazivanja koje se, od samih početaka osobeno, kretalo ka nekim konačno osvojenim ličnim izražajnim formulama. Ovu knjigu doživljavamo kao potvrdu, nastavak i dalju razradu pesničkog iskustva iz njegovih prethodnih knjiga. Prepoznajemo bogatstvo jedne prividne jednostavnosti, koja u procesu kombinovanja elemenata svakodnevnog sveta preobražava taj svet u skladnu sa zakonitostima jedne osobene pesničke logike. Prepoznajemo pomake asocijacija koji se ponekad oku pažljivog čitaoca otkrivaju kao mostovi smelo prebačeni preko čitavih ambisa jedne stalno prisutne metafizičke zebnje. Otkrivamo kako za Ristovića pesnički simbol nije izdvojen iz celine, niti joj je unapred nadgrađen, nego organski izrasta iz nje, u samom procesu njenog oblikovanja; lepota iznenađenja vreba u mogućnosti da se svaka od upotrebljenih reči u jednom trenutku otkrije kao ključ – sakriven u ukupnom pokretu smisla pesme.“