TAJNA IVE ANDRIĆA
ŠETNJA
A jutros su me izveli na sunce.
Jarboli nekog broda iza zida,
puni i dobri sunčani minuti,
i ništa više ne vidješe oči.
Al’ samo miso da tim suncem
blješte i tvoji obasjani puti –
i ko topljeno zlato očnjeg vida
suza za suzom stade da se toči.
Zaklopih oči.
Mračna i vlažna, kad se vratih, bješe
ćelija moja, a stražar sa mačem
i licem onih koji nekog tješe –
mišljaše, jadan, da od sunca plačem.
(Split (stari zatvor), 8. VIII 1914)
Iz knjige Ex Ponto, Nemiri, Lirika, Sabrana dela Ive Andrića, knjiga jedanaesta, Beograd, 1981.
Pesma pronađena u Andrićevoj zaostavštini, objavljena nakon njegove smrti, a nastala u vreme hapšenja i tamnovanja 1914, svedoči o promeni tematike, mada unutar istog stilskog kompleksa. Andrić ostaje pri slobodnom stihu, zapravo, ovde i nema neke jasne granice između proze i poezije, ali nakon nekoliko pesama neoromantičarskog-ka-ekspresionističkom smera, okreće se tamničkoj tematici. Nje će se držati ratnih godina.