Tema: PAROVI, TROUGLOVI
MELANHOLIJA
Godina koja okleva, kvaran martovski sneg,
Neumereno obilje goriva za rad vrtova,
Hrtovi zime što još se osvrću na uzmaku,
Pod mokrim krznom već nestvarni; to je praznik
Praznine, optočen romorom što kaplje
Sa krovova u zoru. Taj zvuk će da se zgusne
U mrlju koja vlaži zapadni sobni zid –
Tako praznina gusne u vidljivu suprotnost,
Najavu rastočenja. Je li to ono što motri
Ona žena krunisana i krilata, urezana
U pomni nered, na bakarnu ploču, u Nirnbergu
Daleke da li hiljadu petsto četrnaeste?
Na jugu proleće raspliće čvorove mokrih vetrova,
Smrt ima mokru senku dok prolazi kroz zid.
Ivan V. Lalić (1931-1996)
Iz Dela, treći tom, ZUNS, Beograd, 1997.
Originalno u knjizi Pismo, SKZ, Beograd, 1992.
Lalićeva pesma referira na čuvenu Direrovu graviru. Za razliku od brojnih referenci, koje su često samo usputne zahvalnice u Lalićevim pesmama, Direr je ovde suštinski važan za razumevanje pesme.