Tema: PAROVI, TROUGLOVI
ZAMIŠLJAM PRESUDU
U mračnu sudnicu
ulazim poslije ponoći
nag i svjež
Tu nema nikog:
Stolicama su narasle uši
zelena čoja na stolu
slijedi harmoniju mraka
Toplo je
i već sam sjeo:
ZAMIŠLJAM PRESUDU
Neko je upalio svjetlo
neko stalno
pali
i
gasi
svjetlo
Prekida me
Kristalni luster tiho zvoni
Uzeti taj efekat za modernu muziku
značilo bi zaspati
i nikad ne dočekati presudu
Nenad Bojić (1958)
Iz knjige Veliko i malo, Književna omladina Srbije, Beograd, 1981.
U vreme novog talasa u srpskoj i jugoslovenskoj kulturi lik i delo Franca Kafke bili su podsticajni mladim pesnicima i piscima. Jedan od manje poznatih pesnika iz tog doba pročitao je u ironično-melanholičnom ključu najupečatljiviju scenu iz Procesa.